Tony Petitti szuka bardziej znaczących gier w rozszerzeniu CFP: „Większy znaczy lepszy”

Niewiele jest rzeczy, które pasjonują mnie bardziej niż College Football Playoff. Podczas gdy trwają dyskusje na temat rozszerzenia pola playoff, postawiłem granicę na piasku , co należy zrobić, aby pomóc zachować wielkość naszego sportu.

Postanowiłem więc spotkać się niedawno w Nowym Jorku z komisarzem Big Ten, Tonym Petittim i dowiedzieć się, na jakim etapie są jego rozmowy o rozszerzeniu play-offów w najnowszym odcinku „ Big Noon Conversations ”. Petitti, wraz z komisarzem SEC, Gregiem Sankeyem, są jednymi z dwóch głównych graczy w dyskusji o rozszerzeniu CFP, ponieważ pojawiło się kilka pomysłów na rozszerzenie do 14 lub 16 drużyn.

Oto kilka najciekawszych fragmentów mojej rozmowy z Petittim.

Fragmenty wywiadu zostały zredagowane w celu zwiększenia przejrzystości i zwięzłości.

Klatt: Jako komisarz Big Ten, jakie są Pana cele dotyczące przyszłości CFP i jego formatu?

Petitti: Po pierwsze, wracamy do reprezentowania Big Ten, ponieważ to moja praca. Nie ma komisarza futbolu uniwersyteckiego, jak zauważyłeś. Więc każdy z nas, kiedy wchodzimy do tego pokoju, staramy się współpracować, aby dojść do właściwego rozwiązania dla nas wszystkich. Ale ostatecznie moim zadaniem jest reprezentowanie 18 instytucji w Big Ten — naszego futbolu, naszych trenerów, naszych zawodników, sposobu, w jaki robimy rzeczy.

Zaczynamy z miejsca, w którym nie zawsze będziemy zgodni. Mogą być różne pomysły na różnych konferencjach. Mamy obowiązek spróbować się zjednoczyć, aby rozwiązać te sprawy. Ale moim celem, od samego początku, naprawdę mocno to czułem, i może to moje doświadczenie z MLB, naprawdę wierzę, że trzeba mieć format posezonowy, który sprawia, że ​​regularny sezon jest lepszy. Chcę, aby więcej drużyn czuło, że goni za tą szansą, aby rywalizować o mistrzostwo kraju. Drużyny mogą być gorące pod koniec sezonu. Fakt, że przegrają mecz na początku, nie powinien ich dyskwalifikować, tego typu rzeczy.

Tak więc, aby grać więcej znaczących meczów konferencyjnych tak późno, jak to możliwe. Myślę, że widać to w modelu sportu zawodowego — starają się utrzymać przy życiu jak najwięcej drużyn tak długo, jak to możliwe, zwłaszcza gdy wchodzisz w świat, w którym warunkujesz fanów, aby myśleli o tych wspaniałych nowych play-offach, które stworzyliśmy, będą się koncentrować na osiągnięciu tego. Jeśli drużyny nie będą miały okazji tam dotrzeć, to w końcu będzie bolało. Chcemy mieć pewność, że mamy zainteresowanie, że drużyny mogą się przebić, mieć niezwykły sezon, zakwalifikować się i grać. Po prostu mocno wierzymy, że rekord konferencji jest kręgosłupem tego wszystkiego — jak grasz w trakcie sezonu, kwalifikujesz się na podstawie rekordu konferencji. To jest najlepszy sposób, w jaki wierzymy.

Czyli jeśli miałbym to streścić, Twoim głównym celem byłoby utrzymanie większej liczby drużyn w grze w sezonie i rozgrywanie ważnych meczów w dalszej części roku?

Dokładnie tak. … Patrzę na Ohio State w zeszłym roku. Ohio State przegrało dwa mecze konferencji Big Ten. Technicznie rzecz biorąc, zajęli czwarte miejsce w konferencji z wynikiem 7-2 i byli wyraźnie, pod koniec rozgrywek play-off, najlepszą drużyną w kraju. Myślę, że to wskazuje, dlaczego trudno jest rozgryźć takie rzeczy w trakcie sezonu.

Jedną rzeczą, którą również powiem, a która jest naprawdę ważna, jest to, że w Big Ten masz 17 dostępnych przeciwników. Grasz z dziewięcioma z nich. Nawet w ramach harmonogramu są rozbieżności w sile harmonogramu. Po prostu nie wiesz, kto będzie silny, a kto nie, kiedy z nimi grasz, to kwestia szczęścia w harmonogramie lub kiedy grasz z drużynami, kto jest zdrowy, kiedy z nimi grasz.

Pomysł, który mieliśmy na temat rozgrywania meczów play-in, jest sposobem na dostosowanie się do faktu, że nie gramy tak bardzo według wspólnego harmonogramu, nawet w ramach ligi, nie mówiąc już o próbach porównywania się z SEC, Big 12 i ACC. Pomysł rozegrania meczu o mistrzostwo z tymi dwoma drużynami, a następnie grania z naszą szóstą drużyną z naszą trzecią [rozstawioną] i z naszą piątą [rozstawioną] z naszą czwartą [rozstawioną], o czym właśnie rozmawialiśmy. Myślę, że to po prostu sposób na normalizację harmonogramu konferencji. Naprawdę trudno jest czasami dostrzec różnicę między naszymi własnymi drużynami, ponieważ często nie grają ze sobą.

Mam cztery kryteria, które moim zdaniem muszą zostać spełnione w celu przeformatowania CFP. Uwielbiam twoje, a moje pasuje do jednego z twoich. Myślę, że musimy zwiększyć zaangażowanie bazy fanów i zwiększyć liczbę wartościowych lub znaczących gier, w które gramy —

Zachęcaj ich.

Dokładnie tak. Myślę, że musimy zminimalizować władzę komisji i myślę, że musimy utrzymać znaczenie większej liczby konferencji. To, co zaproponowałeś, to playoff 16 drużyn z 4-4-2-2-1-3 — cztery automatyczne oferty dla Big Ten, cztery automatyczne oferty dla SEC, dwie automatyczne oferty dla ACC, dwie automatyczne oferty dla Big 12, trzy oferty at-large i jedna dla Group of 5. Dlaczego taki model?

Rozumiem, że były kontrowersje co do tego, ile AQ (automatycznych kwalifikacji) otrzymuje jedna lub druga liga. Odłóżmy to na bok na razie. Myślę, że staramy się skupić, przynajmniej w Big Ten, na tym, że nie prosimy o nic. Gramy mecze poza konferencją. Chcemy grać trudne mecze play-in, aby się tam dostać, i chcemy stworzyć zachętę dla naszych szkół, aby zaplanowały więcej meczów poza konferencją, ponieważ jeśli kwalifikujesz się na podstawie swojego rekordu konferencyjnego —

Czyli próbujecie stworzyć system, który stworzy trudniejsze gry?

Tak, chcę grać więcej. Myślę, że teoretycznie celem jest granie większej liczby meczów poza konferencją, ponieważ jeśli kwalifikujesz się do CFP na podstawie swojego rekordu konferencyjnego, a następnie grasz w play-in, fakt, że grasz z trudną drużyną SEC lub ACC lub Big 12 i być może zostaniesz pokonany na wyjeździe, bez względu na wynik, może mieć wpływ na twoje rozstawienie w przyszłości, ale nie wpłynie na twój dostęp. Są trzy at-large, więc ma to trochę. Ale pod koniec dnia ta porażka nie jest fatalna. Możesz skończyć 7-2 w Big Ten, jak Ohio State, a jeśli przegrasz mecz poza konferencją z rekordem 9-3, są w turnieju, ponieważ rekord 7-2 prawie na pewno da ci udział w play-in w Big Ten.

Choć futbol akademicki jest świetny, a jest świetny, jest jeszcze więcej na stole, co możemy zrobić. Myślę, że kibice chcą oglądać te mecze poza konferencją na początku sezonu. Myślę, że możemy zrobić więcej. Wszyscy wskazują na mecz Texas-Ohio State, który przyciągnie ogromną uwagę. Chcemy więcej tego. Chcemy to zachęcać, a nie tworzyć poczucia, „Czy wygranie tego meczu bardziej ci pomoże, czy przegranie tego meczu bardziej ci zaszkodzi?”. To właśnie z tym będą musieli zmierzyć się trenerzy i dyrektorzy sportowi.

Nie rozumiem, jak można porównywać drużyny z 10 zwycięstwami w jednej lidze do drużyny z 9 zwycięstwami w innej; ta drużyna z 9 zwycięstwami mogłaby być wyraźnie lepsza. Po prostu uważam, że to bardzo, bardzo trudne. Wracając do tego, co zasugerowałem, nie ma zbyt wielu bezpośrednich pojedynków i tak naprawdę nie ma zbyt wielu crossoverów, przynajmniej w naszej lidze, ponieważ gramy mecze poza konferencją, nie gramy tak wielu meczów przeciwko SEC. Chciałbym grać więcej, ponieważ myślę, że to po prostu lepsze dla fanów.

Więc generalnie się z tobą zgadzam. Teraz są pewne rzeczy, z którymi być może się nie zgodzę. Podstawą powinno być zbudowanie systemu, który przechodzi z modelu opartego na wyborze do modelu opartego na dostępie. Powinniśmy próbować zminimalizować komitet. Powinniśmy próbować stworzyć zdefiniowaną ścieżkę i dostęp do College Football Playoff, co nie tylko stworzy bardziej znaczące gry, ale także więcej baz fanów zaangażowanych głęboko w sezonie.

Teraz wszyscy od razu zwracają uwagę na to, dlaczego automatycznie dostajecie cztery miejsca, a ACC i Big 12 tylko dwa?

Podjęliśmy decyzję o tym, co uważamy za odpowiednie dla nas i co powinniście mieć po stronie at-large, i opieramy się na historycznej sile i na tym, gdzie według nas są programy. Czy są inne pomysły, które moglibyśmy rozważyć? Myślę, że byliśmy dość otwarci i właśnie przekazaliśmy to na niedawnym spotkaniu, które odbyliśmy. Jesteśmy otwarci na pomysły.

Myślę, że ostatecznie będzie bardzo trudno rozgryźć, jak rozszerzyć pole, ponieważ alternatywą dla tego systemu jest rozszerzenie pola i danie komisji więcej do roboty. Jeśli dojdziesz do 16 i masz 11 na wolności, po prostu dodałeś jeszcze więcej podejmowania decyzji. Odpowiedź brzmi: „Cóż, w tym momencie staje się to łatwe, ponieważ obejmiesz wszystkich”. Nie, im więcej miejsc umieścisz w systemie, tym trudniejszych decyzji będziesz musiał dokonać. Zespoły zaczynają wyglądać bardziej podobnie.

Chcemy zrobić dokładnie to, co powiedziałeś, czyli zmniejszyć rolę komisji. Pozwólmy im skupić się na rozstawieniu i trzech ostatnich miejscach at-large. Jeśli wszyscy grają w grach play-in, nie chcę mówić w imieniu ACC, Big 12 ani SEC o tym, jak zakwalifikowaliby się w świecie AQ, ale przeprowadziliśmy pewne modelowanie, które mogłoby pokazać, że po 13. tygodniu może być gdzieś od 40 do 50 drużyn, które są albo w pozycji play-in, albo mają jedną grę straty. To wiele drużyn, które wciąż żyją. Niektóre z nich mogą mieć mniej realistyczne szanse niż inne, ale wszystkie grają i nie chcesz wpaść w tryb, w którym przegrałeś trzecią grę i nie jesteś [w niej]. Obawiam się, że w miarę jak CFP staje się coraz lepszy, przegapienie go i to, gdzie pójdziesz później, staje się trudniejsze.

Czy na ostatnich spotkaniach przedstawiono jakiś argument, powód lub dane, które przekonały Pana, że ​​model 5+11 (jeden automatyczny kwalifikator z ACC, Big Ten, Big 12, SEC i Group of 5; 11 ofert at-large) może być wykonalny?

Jesteśmy zwolennikami pewnego systemu od około roku i oczywiście chcemy usłyszeć inne pomysły, jeśli się pojawią. Przeanalizujemy wszystko, co do nas trafi. Jeśli będziemy potrzebować niezależnej pomocy w ocenie, to po nią pójdziemy. Po prostu jeszcze nic nie widziałem, a potem się odezwę. I to nie ja. To nie mój głos. To głos Big Ten. To 18 dyrektorów sportowych i trenerów, którzy muszą być przekonani, że to uczciwe, aby to rozszerzyć. Właśnie tam jesteśmy. Czy jest coś, co pokazuje, że te wskaźniki można zastosować? Jeszcze nic nie słyszeliśmy. To nie znaczy, że ktoś czegoś nie zasugeruje.

Uważamy, że większy znaczy lepszy. Myślę, że 12 drużyn to za mało biorąc pod uwagę wielkość drużyn, które rywalizują. Patrzysz na ligi zawodowe, gdzieś pomiędzy 40% a 50% ich drużyn kwalifikuje się do postseason. Jesteśmy znacznie poniżej tego, nawet przy 16. Myślę, że chcemy być naprawdę ostrożni. Chcemy być otwarci. Myślę, że wchodzimy — sceptyczni, to może być dobre słowo. Jak, jak zamierzasz coś odzyskać? Kiedy rozmawiam z Warde Manuelem, dyrektorem ds. sportu w Michigan , który był przewodniczącym komisji, kiedy rozmawiałem z nim na temat: „Hej, czułeś, że nie masz wystarczająco dużo?” To nie jest to, co dostaję w odpowiedzi. Nie dostaję od niego odpowiedzi: „Hej, gdybyśmy tylko mieli więcej danych, moglibyśmy to zrobić jeszcze lepiej”. To nie to. To jest coś w rodzaju: „Mamy już dużo”.

Pod koniec dnia dokonujesz porównań, grupujesz zespoły i podejmujesz decyzję wspólnie z grupą innych osób, które ciężko pracowały. To co innego niż wygranie meczu 31-27 na boisku.

Gdybym był w tym pokoju, powiedziałbym, że 14 jest lepsze niż 16, ponieważ 16 jest zbędne. To bezpieczeństwo, które jest niepotrzebne, ponieważ miałbyś ten weekend play-in. Czy posiadanie trzech miejsc at-large jest zbędne?

Myślę, że robi kilka rzeczy. Po pierwsze, chroni drużynę z trzeciego miejsca w Big Ten, która przegrała jeden mecz i została złapana u siebie w zaciętym meczu i przegrała, aby mieć jeszcze jedną szansę na wejście. Masz rację. Chcesz to nazwać zbędnym, to zdecydowanie siatka bezpieczeństwa, aby dostać jeszcze jedną szansę.

Ale myślę, że robi coś jeszcze, o czym mówiłeś wcześniej. Zwiększa szansę innych spoza A4 (ACC, Big Ten, Big 12, SEC) na wejście, jeśli masz więcej at-larges.

Myślę, że 16-zespołowy model, o którym słyszeliśmy, polega na rozgrywaniu niektórych gier wcześniej, np. weekendzie 16-13, 15-14, a następnie zachowaniu wolnego czasu. Jedną z rzeczy, które naprawdę mi się podobały w 14, jest nagradzanie dwóch drużyn wolnymi dniami. Jeśli znajdziesz format z 16, który nadal to robi — w ten sposób, gdy wszyscy gramy te mecze o mistrzostwo konferencji, jeśli to właśnie zrobimy, jest tam naprawdę dużo do stracenia.

Myślę, że posiadanie catch-all może być siatką bezpieczeństwa, której każdy chce. Wracam do całkowitej liczby 16. Początkowo byłem taki jak ty. Bardziej skupiałem się na 14. Ale potem, gdy rozmawiałem z chłopakami o możliwości przyjazdu, to rzeczywiście daje to pewne możliwości poza A4, aby jeszcze kilka razy spróbować.

Powiedziałeś, że byłbyś otwarty na dostosowanie swojego 16-zespołowego modelu. Jednym z pomysłów jest model 4-4-2.5-2.5-1-2, w którym jest zasadniczo pięć miejsc przydzielonych między ACC i Big 12. Rozmawiałem z tymi komisarzami, szczególnie z komisarzem Big 12 Brettem Yormarkiem, i powiedział, że to po prostu trudna pigułka do przełknięcia, powiedzieć: „Hej, dostaniesz połowę miejsc, które my dostajemy”. Czy byłbyś otwarty na model 2.5?

Czytałem o tym, ale chcę być uczciwy i mieć otwarty umysł i nie przesądzać niczego, ponieważ to nie zostało przedstawione. Nie widziałem żadnej prawdziwej, merytorycznej rozmowy o tym modelu. Więc tak naprawdę nie wiem.

Właściwym sposobem na zrobienie tego jest upewnienie się, że wiesz, że każda liga jest tam. Nadal są trzy oferty at-large [w modelu 4-4-2-2-1-3]. Jest szansa na zdobycie więcej niż dwóch, a my mamy szansę na zdobycie potencjalnie więcej niż czterech. To kolejny powód, gdy pytasz mnie „Dlaczego 16?”. To pomaga w tej początkowej kwestii.

W zależności od tego, gdzie siedzisz, jest wiele osób, które tego nienawidzą. Widzieliśmy to i rozumiem dlaczego. Chodzi o to, że zaczynamy od czegoś innego. Sprzeciwiam się, gdy ludzie mówią, że nie zarabiasz na swoje miejsca. Myślę, że zarabiamy na swoje miejsca, grając dziewięć trudnych gier i przechodząc przez naprawdę trudny play-in. Myślę, że to zarabia na swoje miejsce.

Uwielbiam Notre Dame , a Notre Dame jest świetne dla tego sportu. Jednak zawsze są dla nich wycięcia, a szczególnie dla playoffów, gdy się rozrastają. Co zrobimy z Notre Dame?

Wszyscy zgodziliśmy się, że powinni mieć swoją ścieżkę dostępu. Nie sądzę, żeby ktokolwiek sugerował, żebyśmy to dla nich zmienili. To nie jest coś, co byliby zobowiązani zrobić. Bez względu na to, jaka będzie zmiana formatu, Big Ten i SEC muszą się zjednoczyć i złożyć propozycję, a następnie inni muszą się wypowiedzieć. Bierzemy tę opinię, decydujemy, co chcemy uwzględnić. Ale są pewne parametry, które są gwarantowane, na przykład nie możemy wymyślić formatu, który mówi, że mistrzowie konferencji nie są w środku. Nie na to się zgodziliśmy. Nawet przy dyskrecji, którą mamy wspólnie z SEC, są parametry, co do których zgadzamy się w pewnych kwestiach. A częścią tego jest dostęp Notre Dame i to mi odpowiada.

Czy sądzi Pan, że Pan lub któraś z reprezentowanych przez Pana instytucji zgodzi się na model 5+11 w jakimkolwiek momencie?

Jest zdecydowanie za wcześnie, ponieważ nie widzieliśmy nawet propozycji, jak to będzie wyglądać. Nie widzieliśmy kilku kluczowych rzeczy: Ile gier konferencyjnych wszyscy grają? Nie widzieliśmy, jakie są kryteria [dla] komisji.

Jeśli zamierzacie zwiększyć rolę komisji selekcyjnej, nie sądzę, aby ktokolwiek w grupie — czy to ACC, Big 12, SEC czy my — wierzył, że można to utrzymać i że byłoby to OK. Więc myślę, że musimy tam popracować.

Jakie było Twoje nastawienie i nastawienie Big Ten w ogóle, odnośnie meczów domowych w playoff? Czy chciałbyś zobaczyć więcej w przyszłości?

Miałem szczęście być na Penn State, kiedy grali z SMU , a potem pojechać tej nocy do Columbus, żeby obejrzeć mecz Ohio State z Tennessee . Atmosfera była świetna. Mecze domowe są świetne. Kibice Tennessee podróżowali. To było jakieś środowisko. Było tam wielu ludzi po obu stronach i myślę, że to rozwścieczyło kibiców Ohio State, którzy tam byli.

To obszar, w którym jest wiele rzeczy do zrównoważenia. Jest wspaniała tradycja rozgrywek bowl i utrzymywanie kontaktu z rozgrywkami bowl, co jest naprawdę ważne. Są też trenerzy, którzy mówią: „Czekaj, nie miałem szansy na poprowadzenie gry. Byłem wysoko rozstawiony, ale nie dostałem tej szansy”.

Myślę, że jedną z rzeczy, która mam nadzieję trochę naprawi problemy z zeszłego roku, jest przejście na rozstawienie bezpośrednie. Myślę, że to była naprawdę potrzebna zmiana. Myślę, że utrudnia to, gdy przesuwasz zespoły w górę i w dół o wiele linii w oparciu o parametry, a nie rzeczywistą ocenę. Więc to pomoże, ale myślę, że więcej nadejdzie i zobaczymy, jak to się rozwinie.

Ale jeśli pójdziesz do 16 [zespołów], grasz więcej gier na kampusie, ponieważ będziesz miał więcej gier w pierwszej rundzie. Więc możesz nie mieć gier w późniejszej rundzie, ale będziesz miał więcej gier w pierwszej rundzie [na kampusie].

Joel Klatt jest głównym analitykiem rozgrywek futbolu akademickiego w FOX Sports i gospodarzem podcastu „ The Joel Klatt Show”. Obserwuj go na @joelklatt i zasubskrybuj „Joel Klatt Show” na YouTube .

Chcesz otrzymywać świetne historie prosto do swojej skrzynki odbiorczej? Utwórz lub zaloguj się na swoje konto FOX Sports, śledź ligi, drużyny i graczy, aby codziennie otrzymywać spersonalizowany newsletter .

Dowiedz się więcej o futbolu akademickim Obserwuj swoich ulubionych, aby otrzymywać informacje o grach, aktualnościach i nie tylko